Patron

Urodził się 17 grudnia 1897r. w Płocku. Wywodził się z rodziny inteligenckiej o szlachetnych korzeniach i żywej tradycji patriotycznej. Był synem Zofii z Lubowidzkich i Antoniego Broniewskiego. Miał Dwie starsze siostry - Zofię i Janinę. Uczył się w Gimnazjum Polskim w Płocku (obecnie: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły). Już w tym czasie działałw organizacjach niepodległościowych.

W 1915 roku przerwał naukę w gimnazjum i wstąpił w szeregi Legionów Polskich utworzonych przez Józefa Piłsudskiego. Miał 17 lat. W roku 1918 zaciągnął się do wojska i brał udział w wojnie polsko - radzieckiej 1919 -1920. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych.

Maturę zdał również w 1918 roku. W 1921 roku wystąpił z wojska (w randze kapitana) i kontynuował rozpoczęte wcześniej studia humanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1924 - 1939 poświęcił się pisarstwu i pracy dziennikarskiej. Był wówczas sekretarzem redakcji "Nowej Kultury" i "Wiadomości Literackich". We wrześniu 1939 roku ponownie zgłosił się ochotniczo do wojska i znalazł się we Lwowie, który wkrótce został zajęty przez Armię Czerwoną.
Na początku 1940 roku został aresztowany (wraz z A. Watem) i osadzony w więzieniu. Przebywał tam do września 1941 roku. Po zwolnieniu, zatrzymał się w Kujbyszewie, gdzie rozpoczął pracę w redakcji pisma "Polska".

Następnym krokiem, jaki podjął, było wstąpienie do formującej się armii gen. Andersa, z którą trafił na Bliski Wschód. Do końca działań wojennych pozostawał w Jerozolimie. w roku 1946 wrócił do kraju i poświęcił się całkowicie twórczości literackiej. Poeta zmarł na raka krtani, w Warszawie 10 lutego1962 roku.

Władysław Broniewski debiutował w 1925 roku zbiorowym tomem wierszy Trzy salwy, który wydał wspólnie z W. Wandurskim i S. R. Standem. Jego twórczość była bardzo obfita. Należy tu wymienić liczne tomiki wierszy i poematów: Wiatraki (1925), Dymy nad miastem (1927), Komuna Paryska (1929), Troska i pieśń (1932), Krzyk ostateczny (1938), Bagnet na broń (1943), Drzewo rozpaczające (1945) oraz Nadzieja (1951). 

Poezja Broniewskiego podejmuje problematykę życia ludzkiego w kontekstach wydarzeń historycznych. Skupiał się przede wszystkim na rewolucjach i wojnach. Niemniej istotnymi motywami twórczości była sprawiedliwości, walki o wolność i patriotyzm. Broniewski był konserwatywny jeśli chodzi o formę artystyczną. Stosował klasyczne formy wierszy.

W późniejszej twórczości, po 1946 roku, wyraźnie słabnie artyzm i siła przekonywania liryki politycznej. Twórczość Broniewskiego zamykają poematy Mazowsze (1951) i Wisła (1953) oraz cykl liryczny Anka (1956, wydany 1959), zawierający wiersze związane z tragicznie zmarłą córką i porównywany przez krytyków z Trenami J. Kochanowskiego. Poeta pisał też dla najmłodszych. Wydał zbiorek wierszy pt. Dla małych dzieci (1951).

Przez wszystkie lata życia Broniewskiego zajmował się tłumaczeniami. Były one bardzo cenione nie tylko w środowiskach akademickich i artystycznych. Do dziś są uznawane za wzorcowe dla innych tłumaczeń. Dorobek przekładowy tego twóry obejmuje głównie klasykę rosyjską: F. Dostojewskiego, N. Gogola, L. Andriejewa, B. Pilniaka, M. Szołochowa, A. Tołstoja, a ponadto S. Jesienina, W. Majakowskiego, B. Pasternaka i innych.

Zapraszamy do obejrzenia prezentacji